Rozdział 20

Jak za dawnych lat!

     W sali gimnastycznej wrzało jak nigdy wcześniej. Ludzi ciągle biegali i nosili ze sobą różnorodne kosze z drobiazgami. Ostatnie dekoracje były wieszane, a kilkoro chłopaków próbowało przygotować podium dla DJ'a. Wszystko zapowiadało się być zapięte na ostatni guzik.
     - Logan?! Mogę cię tutaj prosić?! - krzyknęła przez całą salę Caroline Forbes, która stała pod ścianą kreśląc jakieś zdania w prostokątnym notatniku. Blondyn szybko podszedł do niej z lekko zdezorientowaną miną. Wyglądał jakby obawiał się Caroline.
     - Słucham?
     - Dlaczego nikt jeszcze nie zamontował reflektorów?
     Logan zdążył tylko wzruszyć ramionami, jednak szybko przyjął poważny wyraz twarzy, kiedy spostrzegł karcące spojrzenie blondynki.

 

     - Weź kogoś do pomocy i zamontujcie te cholerne światła, bo nie skończymy tego do siódmej! - krzyknęła zdenerwowana i wpatrywała się w oddalające się pośpiesznie plecy chłopaka. Odgarnęła spadający kosmyk, który natrętnie wymknął się z idealnego kucyka i zapisała jeszcze kilka słów w dzienniczku, po czym rozejrzała się po sali, na której wciąż panował chaos.
     Nie ukrywała dumy ze swojego dzieła. Prawie wszystko to, na co teraz mogła patrzeć było jej projektem, pomysłem, który wziął się z jej głowy. Była bardzo poddenerwowana. Bowiem pozostawało niespełna osiem godzin do upragnionej studniówki, a tutaj wciąż nie wszystko było jak należy. Właśnie dlatego blondynka była aż tak zirytowana, miała wrażenie, że tylko ona pracuje na tej sali, a reszta tylko się obija.
     Dziewczyna spojrzała na zegarek. "Mało czasu..." - pomyślała. Nie miała jeszcze nawet sukienki na ten wieczór. Czym prędzej musiała dopilnować wszystkich jeszcze nie dokończonych spraw, po czym chciała wyjść i udać się na szybkie zakupy. Przecież dawna Miss Mystic Falls musi dobrze wyglądać na szkolnym balu!
     - Hej, Caroline! Widzę, że przygotowania idą pełną parą! - blondynka usłyszała radosny głos Bonnie za sobą.
     - Tak... Jednak nie tak szybko jakbym chciała... - westchnęła.
     - Jestem pewna, że wszystko pójdzie po twojej myśli - pocieszyła ją brunetka, po czym przytuliła przyjaciółkę. Caroline lekko zachwiała się na nogach i odruchowo przyłożyła dłoń do czoła.
     - Hej... Wszystko w porządku? Nie wyglądasz najlepiej, jesteś jakaś blada...
     - Wszystko dobrze... Jestem po prostu zmęczona.
     - Powinnaś iść do domu i odpocząć.
     - Nie ma takiej mowy! - zaprotestowała. - Tutaj... Oni beze mnie nic nie zrobią tak jak powinno być. Do balu jest pięć godzin, a ja nawet nie mam jeszcze koncepcji na sukienkę! Już nie mówiąc o włosach i makijażu! Nie ma mowy, żebym poszła do domu i odpoczywała!
     - No dobrze! Nie musisz tak krzyczeć - zaśmiała się brunetka. - Skoro tak, to może przynajmniej napijesz się ze mną kawy? Tutaj na rogu jest mała kawiarnia.
     - No okej... Tylko na prawdę szybko, bo czas ucieka - powiedziała i razem wyszły z sali.

     - Poproszę latte, tylko bez śmietanki - powiedziała Caroline do kelnerki, po czym nachyliła się w stronę Bonnie siedzącej na przeciwko. - Jest o wiele za bardzo kaloryczna...
     Przyjaciółka tylko zaśmiała się zakrywając dłonią usta.
     - Dla mnie to samo - odpowiedziała brunetka do czekającej wciąż kelnerki.
     - A ty Bonnie, jaką kreację masz w planach?
     - Nie zastanawiałam się jeszcze. Ta twoja sceneria nie przypadła mi do gustu - zaśmiała się. - Wiesz, że nie wyglądam dobrze w bikini...
     Caroline zaczęła się śmiać.
     - No co ty! Przecież "Słoneczne Hollywood" to wcale nie ma znaczyć bikini! Chodziło mi raczej o szyk z czerwonego dywanu - blondynka machnęła teatralnie dłonią i wyciągnęła brodę do góry, nadając tym sobie wyniosłości.
     - W takim razie... - zachichotała Bonnie - ...pewnie wybiorę coś z mojej szafy.
     - W żadnym razie! To studniówka Bonnie! Musisz mieć wyjątkową sukienkę! Idziesz razem ze mną na obchód butików jak tylko skończę!
     Oczy Caroline świeciły się jak gwiazdeczki. Brunetka doskonale wiedziała, że jej przyjaciółka jest ekspertem w dziedzinie mody. Przeczuwała taki obrót spraw.
     - Tak... Jeśli za nią zapłacisz. Nie przesadzaj... Po co mam kupować nową suknię, którą założę tylko raz w życiu.
     - A kto komuś każe płacić? - na twarzy blondynki pojawił się przebiegły uśmieszek.
     - Nie ma mowy! Nie będę oszukiwać!
     - Ty nie musisz, ale ja mogę. Skoro mam taką możliwość, dlaczego nie skorzystać? A tak w ogóle to mam zamiar wypożyczyć tylko sukienkę, a potem oddam ją do sklepu z powrotem - zaśmiała się blondynka.
     - Co ja mam z tobą zrobić? - westchnęła Bonnie i wypiła łyk kawy, którą właśnie dostarczyła kelnerka.



     Stefan Salvatore siedział w ulubionym fotelu (swojego brata) i popijał raz po raz krew ze szklanki. Od czasu napadu na tę biedną kobietę przy szpitalu minął już spory szmat czasu. Jednak wyrzuty sumienia nie dawały mu spokoju. Wciąż słyszał jej krzyk i widział przerażenie w ślicznych niebieskich oczach.
     Mimo wszystkich myśli, które szeptały, że to złe i mimo wszystkich konsekwencji, o których doskonale wiedział, nie przestał. Nie mógł, nie potrafił. Chciał więcej i więcej. Krew go napędzała. Taka była jego natura...
     Dopił ostatni łyk i od razu dolał do szklanki tak, że zapełniła się cała. Gdy wypił pierwszy łyk usłyszał, że po schodach schodzi jego brat.
     - Witaj Stefanie, jak się bawisz? - powiedział kpiąco na dzień dobry, po czym także zapełnił drugą szklankę i rzucił się na kanapę rozciągając wygodnie nogi na siedzeniach obok.
     - Wyśmienicie - syknął blondyn.

     - Nie rozumiem cię, bracie... Zamiast wybrać się na prawdziwe polowanie, ty zadręczasz się tutaj - prychnął. - Co się stało to się nie odstanie - zaśpiewał dźwięcznym głosem Damon.
     - Wybacz mi, ale to ja ciebie nie rozumiem. Co ty tu jeszcze robisz? Idź i odzyskaj SWOJĄ dziewczynę - postawił duży nacisk na zdanie.
     - Po cholerę?
     Stefan wzruszył ramionami, po czym napił się krwi.
     - Ona wybrała. Chciała być samotna... Nie zmuszam jej do niczego.
     - Dziwię się, że jeszcze się trzymasz. Nie wyłączyłeś się.
     - Nie widzę w tym sensu. Jak już kiedyś wspomniałem byłem zakochany. To jest bolesne, bezcelowe i przereklamowane - powiedział i także upił łyk ze szklanki.
     W tej samej chwili do drzwi rozległo się uporczywe walenie.
     - Kogo to cholera niesie?! - zagrzmiał Damon, po czym wstał i podszedł do drzwi. - Dzwonek jest po prawej stronie! - syknął otwierając drzwi, za którymi ujrzał kobietę. Zdziwił się na jej widok i nie krył tego.
     - Dzień dobry, dzień dobry - uśmiechnął się tak jak to on potrafił najlepiej.
     - Salvatore? - zapytała długowłosa blondynka, jakby nie była pewna, że jest we właściwym miejscu.
     - Zgadza się, ten lepszy. Damon - powiedział i skinął lekko głową. - Zapraszam do środka.
     Dziewczyna szybko weszła rozglądając się na boki. Gdy przeszła do salonu zobaczyła także Stefana, który z obojętną minął nie ruszył się z miejsca.
     - Cieszę się, że dobrze trafiłam. Caroline powiedziała, że mogłabym się tutaj zatrzymać. Jestem Natalie - powiedziała i obdarowała blondyna uśmiechem. Za nią stanął Damon, który przyglądał się przez chwilę blondynce, po czym przeszedł z drugiej strony i chwycił swoją szklankę.
     - Mogę zaoferować ci coś do picia? Drinka, a może coś bardziej ciepłego? Oczywiście "ciepłego" w przenośni, ponieważ mamy tylko torebki... - wyjaśnił uśmiechając się charakterystycznie.
     - Skąd ty wiesz, że...
     - ...Nie słyszę twojego serca - mruknął uwodzicielsko. Nie krył się z tym, że blondynka bardzo mu się spodobała.
     - Poproszę coś mocniejszego, jeśli nie masz nic przeciwko - uśmiechnęła się lekko do Damona, jednak nie bardzo rozumiała jego zachowanie. Zdał jej się jej zbyt nachalny. Już samo jego spojrzenie i uśmiech były nie przyzwoite. Po chwili starszy Salvatore zniknął, a Natalie spostrzegła, iż Stefan przygląda się jej chłodnym wzrokiem.

     - Dlaczego się tak we mnie wpatrujesz? - zapytała w końcu nie mogąc wytrzymać jego spojrzenia.
     Salvatore nic nie odpowiedział, jakby zastanawiał się nad czymś dogłębnie.
     - To ty pomogłaś Caroline? - zapytał w końcu, jednak nadal jego twarz była nie przenikniona.
     - W pewnym sensie... Jednak stchórzyłam i to najprawdopodobniej przeze mnie ją złapali - Natalie spuściła głowę w geście skruchy.
     - Nie rozumiem tylko dlaczego przyszłaś tutaj...
     - Caroline powiedziała, że mieszkają tutaj jej przyjaciele i będę mogła znaleźć tutaj schronienie na jakiś czas...
     - Nie do wiary... Caroline nazwała mnie swoim przyjacielem? - zakpił Damon, który właśnie pojawił się w pokoju i dostarczył szklankę dziewczynie.
     - Dziękuję - przyjęła ją uśmiechając się lekko. - Tak powiedziała, nie znam was, ale jej zaufałam, więc liczę na to, że mówiła prawdę.
     - Jeśli o mnie chodzi to możesz tutaj zostać na trochę. Pokoi mamy o dużo za dużo. Co ty na to Steffy?
    Blondyn nie odpowiedział. Natalie spojrzała na niego lekko urażona. Miała wrażenie, że milczenie mężczyzny oznacza sprzeciw. Jednak gdy wstał, a potem przeszedł mijając ją obok, Natalie zauważyła na jego twarzy cień uśmiechu. Prawie niedostrzegalny, ale jednak. A może to tylko złudzenie?



     Caroline Forbes wydała ostatnie polecenia na sali gimnastycznej, po czym wyszła szybkim krokiem z budynku w kierunku centrum miasteczka. Miała do zrobienia jeszcze jedną, chociaż nie mniej ważną rzecz, a mianowicie zakup sukienki.
     Z oddali dostrzegła Bonnie, która stała obok oszklonych drzwi do jednego z butików. Brunetka po porannej kawie musiała szybko się zmyć i odwiedzić ojca, jednak teraz zgodziła się na warunki Caroline i postanowiła skorzystać z okazji.
     - Gotowa na zakupowy szał? - zaśmiała się Caroline, która mimo zmęczenia jakie ogarniało jej umysł i ciało, nie mogła doczekać się tej chwili.
     - Caroline! Bonnie! - obie przyjaciółki usłyszały z oddali nawoływanie znajomej osoby. Elena Gilbert szła chodnikiem i machała im dłonią, aby zaczekały.
     - Hej, Eleno! Co ty tutaj robisz? Za kilka godzin mamy przecież imprezę - powiedziała Caroline wesoło.
     - Wiem, ale chyba jestem tutaj po to samo co i wy - zaśmiała się brunetka.
     Bonnie patrzyła na wszystko z boku, czuła się jakby nie uczestniczyła w tej scenie, jakby tylko ją oglądała z boku. Właśnie wtedy uświadomiła sobie, że tak na prawdę nie pogodziła się jeszcze z Eleną. Po ich kłótni jakiś czas temu nie rozmawiały ze sobą. Jednak Elena chyba miała już to za sobą, ponieważ zwracała się do niej jak najbardziej serdecznie.
    - A więc, jesteśmy we trójkę. Tylko my i sterta sukienek! Jak za dawnych lat! - zaśmiała się Caroline i wszystkie trzy weszła do sklepu.
     Przymierzaniu nie było końca. Caroline wypatrzyła bardzo ładną, beżową kreację z diamencikami. Jednak po założeniu jej stwierdziła, że fason ją pogrubia, a kolor nie współgra z jej cerą. Bonnie prychnęła na jej wywody żartobliwie. Jednak blondynka nie zniechęciła się zanadto.
    Elenie bardzo do twarzy było w zielonej sukience do kolan, która miała koronkowe przejścia, jednak wspólnie zdecydowały, że owa kreacja nie nadaje się na "Czerwony Dywan Hollywood". Już wcześniej Caroline miała zaplanowane kreacje. Musiały być długie, bogate i z blichtrem!
     Po ponad półgodzinnej przymiarce, każda z dziewczyn wybrała swoją faworytkę, która będzie im towarzyszyć przez cały wieczór. Caroline, jak to Caroline, nie mogła się zdecydować po między dwiema sukienkami i w końcu postanowiła, że weźmie obie.
     - Co?! - zaśmiała widząc dziwny wzrok przyjaciółek. - Skoro i tak je oddam, to co mi zależy?
     - Przecież nie pójdziesz w obydwóch... - odparła Elena.
     - No wiem... Jednak i tak biorę obie - powiedziała lekko obrażonym tonem, jednak po chwili wszystkie trzy dziewczyny zawyły ze śmiechu.

 

     Sklep opuściły w dobrym nastrojach i postanowiły, że pójda do domu Eleny, aby tam przygotować się na nocne szaleństwo.
     - Eleno z kim się wybierasz? - zapytała z przebiegłym spojrzeniem blondynka, gdy wszystkie trzy wchodziły już do domu Gilbertów.
     - Nie zastanawiałam się nad tym. Sama ze sobą - wzruszyła ramionami.
     - Przecież masz tak ogromny wybór! Oboje bracia Salvatore'owie... Nie słyszałam, aby się wybierali - odparła szczypiąc przyjaciółkę w ramię, po czym jednym ruchem zdjęła z włosów gumkę i rozpuściła blond loki luźno. - Jeśli nie odpowiada ci ich towarzystwo, to dlaczego nie weźmiesz ze sobą pierwotnego elegancika? - dodała.
     Elena spojrzała tylko na nią z pode łba, jej wzrok mówił - "Chyba sobie żartujesz". Jednak mimo wszystko wyobraziła sobie siebie u boku pierwotnego, tańczących w pięknych strojach na parkiecie.
     - A ty Bonnie? Kogo wyrwałaś? - kontynuowała Caroline.
     - Pewnie pójdę z Jeremym.
     - To będzie cud jeśli skłonisz go do założenia garnituru! - zaśmiała się Elena. - No, a ty Caroline, z kim ty się wybierasz?
     - O kurczę! - blondynka zrobiła wielkie oczy. - Wygląda, że pójdę sama...
     - Niemożliwe! - krzyknęła Elena, z całych sił próbowała powstrzymać się od śmiechu. - Poproś Stefana - zaproponowała całkiem poważnie brunetka siadając na kanapie.
     - No nie wiem... Przecież to mój przyjaciel...
     - Co z tego? - Bonnie zabrała głos, właśnie wyjmowała z lodówki zimny napój.
     - Chyba nie wypada - szepnęła blondynka.
     - Mówię ci, weź go. Wyrwie się z domu. Ostatnio nie najlepiej z nim. Przyda mu się trochę rozrywki - przekonywała Elena.
     - Zastanowię się. W końcu ty też idziesz sama, więc może i ja tak zrobię - poklepała brunetkę po ramieniu.
     - Okej, zostały tylko dwie godziny! Trzeba zacząć przygotowania! - powiedziała Bonnie tym samym kończąc poprzedni temat i wszystkie dziewczyny udały się wraz z zakupami na górę.
     - Wiecie co... Chyba jednak pójdę do Salvatore'ów... - mruknęła Caroline w pokoju Eleny. - Wezmę Stefana ze sobą, nie chcę żeby siedział sam, kiedy ja się będę bawić...
     - Przyznaj, nie możesz znieść, że miałabyś pójść sama! - przyznała Bonnie z kpiącym, ale wesołym uśmiechem. Caroline uśmiechnęła się zawstydzona i po chwili wstała. - Będę za jakiś czas - zawołała do reszty i wyszła z domu.

     Nie minęła chwila, a dziewczyna była już na terenie posiadłości braci. Weszła na podest i zapukała lekko. Drzwi po chwili otworzył jej Damon i nonszalancko oparł się o framugę.
     - Witam, witam.
     - Cześć, jest Stefan?
     - Yuup.
     - To świetnie - powiedziała niecierpliwie, po czym weszła bez zaproszenia do środka.
     - Wiesz, swoją drogą to usłyszałem dziś, że nazwałaś mnie swoim przyjacielem.
     Caroline rzuciła mu kpiące spojrzenie.
     - Ciekawe od kogo...
     - Przeczuwam, że nasz związek w końcu nabrał tępa - uśmiechnął się w połowie ciemnowłosy.
     Caroline prychnęła na to tylko i przeszła do salonu.
     - Stefan?! - zawołała, aby przywołać blondyna, który już po chwili pojawił się na schodach.
     - Hej! Caroline! - odpowiedział, a na jego ustach od razu pojawił się szczery uśmiech. Od razu znalazł się przy niej i mono uścisnął blondynkę.
     - Chciałabym z tobą porozmawiać - odparła, gdy już oddalił się od niej. Po chwili jednak na schodach pojawiła się jeszcze jedna postać. Długowłosa blondynka przyglądała się wszystkiemu z góry.
     - Natalie? - zdziwiła się Caroline widząc kobietę na schodach.
     - Witaj, Caroline - odrzekła jej i również zeszła do dół.
     - Więc jednak tu jesteś...
     - Słuchaj... Przepraszam, że wtedy odeszłam. Zwyczajnie stchórzyłam i zostawiłam cię na pastwę losu... Przepraszam - mówiła szczerze.
     - Jak widzisz nic mi nie jest. Wszystko w porządku, a dzisiaj idę na bal, więc jestem podwójnie szczęśliwa - zaśmiała się wesoło. - A właśnie! Może miałabyś ochotę przyjść? To moja studniówka!
     - Nigdy nie miałam okazji być na takiej imprezie - przyznała. - A to bardzo dobra okazja - uśmiechnęła się.
     - Dobrze się składa, bo mam sukienkę w pogotowiu, którą możesz założyć - uśmiechnęła się. - Stefan, czy moglibyśmy pogadać na osobności? - zapytała nieśmiało przenosząc wzrok na blondyna.
     Stefan milcząc poszedł w stronę kuchni, a Caroline podążyła za nim.
     - O co chodzi? - wydał się być zaniepokojony.
     - Słuchaj... Mam prośbę. Nie, nie. Propozycję - starała się wybrać dobre słowa. - Czy masz dzisiaj wolny wieczór? - zapytała w końcu z lekkim uśmiechem.
    - Raczej tak... Czy coś się stało?
    - Nie, nie! To nic takiego, ale tak się zastanawiałam, czy miałbyś ochotę może przyjść na studniówkę dzisiaj wieczorem? ...Ze mną?
     Stefan zaśmiał się wesoło, spodziewał się czegoś strasznego. Jakiejś masakry w centrum miasta lub nowego wroga do pokonania.

 

     - Z przyjemnością ci potowarzyszę - uśmiechnął się całkiem szczerze.
     - To świetnie - odetchnęła blondynka zadowolona. - Do zobaczenia o siódmej.
     - Będziesz w domu?
     - Nie. Wszystkie jesteśmy u Eleny, czy nie byłoby problemu, jeśli...
     - ...Żadnego. Przyjadę więc tam przed dziewiętnastą.
     - Okej.
     Caroline uśmiechnęła się jeszcze raz i oboje opuścili kuchnię. Caroline pożegnała się ze Stefanem i razem z Natalie opuściły dom braci Salvatore.
     Forbes już nie mogła doczekać się wieczoru. Była zadowolona, że nie będzie tam sama tylko ze swoim najlepszym przyjacielem. Odliczała już czas do upragnionego momentu. Obie kobiety skierowały się do domu Gilbertów, aby kontynuować przygotowania i po kilkunastu minutach marszu dotarły do celu. Weszły przez ogród i zniknęły za drzwiami.
     Wieczór nadchodził nie ubłagalnie. Słońce chowało się za horyzontem zostawiając za sobą złocistą poświatę na niebie. Latarnie na ulicach po woli się już iskrzyły. Nikt jednak nie zauważył wysokiej postaci w ciemnym ubraniu, która z ukrycia obserwowała sylwetkę Eleny Gilbert śmiejącej się wesoło w swoim pokoju.
   
________________

Hahahaha! No tego jeszcze nie było! Rozdział po niespełna dwóch dniach! Nigdy więcej takich zakładów! :D Na przyszłość bym się nie wyrobiła! 
Jestem zadowolona z tego rozdziału. Jest taki trochę bardziej normalny... Bez żadnych walk i pojedynków. Jednak mam nadzieję, że wam się spodoba! No i sam bal już w następnym rozdziale, jednak nic nie pójdzie po myśli Caroline! Przecież to Mystic Falls, a tutaj żadna potańcówka nie kończy się dobrze ;>